Neresinden baksan Aşka çıkıyor hayatın yolları, kimsesizliği öğrenince insan. Kaç yaşında olursan ol, hangi şartlarda yaşarsan yaşa, içine bir sızı gelip yerleşiyor. Yokluğunu öğrenmeden varlığının değeri anlaşılamıyor.
İllaki Aşk!
Kalbimizi ne kadar eğitebildiysek, ne kadar yakın durduysak iyiye, güzele, o kadar alıyoruz karşılığını. Her can acısına isyan ediyoruz ama bizi nasıl büyüttüğünü düşünmüyoruz.
Sevmeyi şartlara bağlayanlar, çıkarlarını düşünerek yanlış seçimleri onaylayanlar, zaman geçtikçe anlayacaklar ne büyük bir yalanın içinde yaşadıklarını. Evren kötülüğe, sömürüye, kendinden başkasını düşünmeyene geçit vermeyecek. Gün gelince yüzüne vuracak yalınlığını ve aşk hep kazanacak sonunda.
Aşk kendi dilini yaratır. Irkı, yaşı, farklılıkları siler atar. Sevmekle başlar hayat dediğimizde aslında ve kimse gerçek bir sevginin tadına varmadan gerçekten yaşamış sayılmaz. Hepsi bir balon köpüğünden öteye gitmeyen sahtekar aşıklar, zamanı gelince bir duvara çarpar gibi hızla vururlar gerçeğe ve ne kadar boşuna geçirdiklerini anlarlar bir ömrü.
Gece yarısını çoktan geçmiş bu karanlık saatte, ben bu satırları yazarken, kim bilir kaç yürek aşk için dua ediyor? Kaç gönülden, dillenmiş yalnızlık acısının gözyaşı yükseliyor gökyüzüne? O anlarda duruyor ne varsa, kuşlar, çiçekler, ağaçlar susuyor. Dilekler yıldızlara ulaşana kadar sessiz kalıyor doğa, yapraklar hüzünle sallanıyor.
Aşkı anlatmayan şarkıların notaları suskun, şiirlerin boynu bükük duruyor. İçinde sevgi olmayan ne varsa, silinip gidiyor. Kendini ancak ve yine aşkla var edebiliyor insan, ancak o zaman anlam kazanıyor nefes almak.
Birileri kendince mutlu gözükse de uzaktan, yüreğine sevmeyi öğretememişse, sonunda mutsuzlukla tanışıyor. Öfkeleniyor doğa sevgisizliğe, kendi düzenini uyguluyor. İnsan ektiğini biçiyor velhasıl, kimse bedeli ödemekten kaçamıyor.
Ne kadar umutsuz dursa da günümüzde aşk, yine o kurtarıyor dünyayı. Gönül yalnızlığı, sessizliğiyle terbiye ediliyor. Er ya da geç hepimize vuruyor aşkın tokadı, o zaman biraz silkelenip kendimize geliyoruz. İçimiz acıdıkça, kalbimiz sızladıkça büyüyoruz. Acılarla olgunlaşıyor insan, anlamayı öğreniyor. Yerine koymayı, sahip çıkmayı, tevazu göstermeyi, egolarından kurtulmayı, iyiden yana durmayı, haksızlık etmeyi, bedel ödemeyi, ders çıkarmayı ancak böyle öğreniyor. O yüzden her defasında hiç yılmadan Aşk diyorum, illaki Aşk…..
İllaki Aşk!
Kalbimizi ne kadar eğitebildiysek, ne kadar yakın durduysak iyiye, güzele, o kadar alıyoruz karşılığını. Her can acısına isyan ediyoruz ama bizi nasıl büyüttüğünü düşünmüyoruz.
Sevmeyi şartlara bağlayanlar, çıkarlarını düşünerek yanlış seçimleri onaylayanlar, zaman geçtikçe anlayacaklar ne büyük bir yalanın içinde yaşadıklarını. Evren kötülüğe, sömürüye, kendinden başkasını düşünmeyene geçit vermeyecek. Gün gelince yüzüne vuracak yalınlığını ve aşk hep kazanacak sonunda.
Aşk kendi dilini yaratır. Irkı, yaşı, farklılıkları siler atar. Sevmekle başlar hayat dediğimizde aslında ve kimse gerçek bir sevginin tadına varmadan gerçekten yaşamış sayılmaz. Hepsi bir balon köpüğünden öteye gitmeyen sahtekar aşıklar, zamanı gelince bir duvara çarpar gibi hızla vururlar gerçeğe ve ne kadar boşuna geçirdiklerini anlarlar bir ömrü.
Gece yarısını çoktan geçmiş bu karanlık saatte, ben bu satırları yazarken, kim bilir kaç yürek aşk için dua ediyor? Kaç gönülden, dillenmiş yalnızlık acısının gözyaşı yükseliyor gökyüzüne? O anlarda duruyor ne varsa, kuşlar, çiçekler, ağaçlar susuyor. Dilekler yıldızlara ulaşana kadar sessiz kalıyor doğa, yapraklar hüzünle sallanıyor.
Aşkı anlatmayan şarkıların notaları suskun, şiirlerin boynu bükük duruyor. İçinde sevgi olmayan ne varsa, silinip gidiyor. Kendini ancak ve yine aşkla var edebiliyor insan, ancak o zaman anlam kazanıyor nefes almak.
Birileri kendince mutlu gözükse de uzaktan, yüreğine sevmeyi öğretememişse, sonunda mutsuzlukla tanışıyor. Öfkeleniyor doğa sevgisizliğe, kendi düzenini uyguluyor. İnsan ektiğini biçiyor velhasıl, kimse bedeli ödemekten kaçamıyor.
Ne kadar umutsuz dursa da günümüzde aşk, yine o kurtarıyor dünyayı. Gönül yalnızlığı, sessizliğiyle terbiye ediliyor. Er ya da geç hepimize vuruyor aşkın tokadı, o zaman biraz silkelenip kendimize geliyoruz. İçimiz acıdıkça, kalbimiz sızladıkça büyüyoruz. Acılarla olgunlaşıyor insan, anlamayı öğreniyor. Yerine koymayı, sahip çıkmayı, tevazu göstermeyi, egolarından kurtulmayı, iyiden yana durmayı, haksızlık etmeyi, bedel ödemeyi, ders çıkarmayı ancak böyle öğreniyor. O yüzden her defasında hiç yılmadan Aşk diyorum, illaki Aşk…..